Koken is voor mij ontspanning. Schoonmaken, snijden, spoelen, pannen zoeken, kruiden toevoegen, water aan de kook brengen. Allemaal handelingen die mij doen ontspannen. Het lichte autistische in mij, wordt rustig van alle handelingen die in een (vooraf) bepaald patroon moeten gebeuren. Het maakt mij gelukkig en voel me volledig ‘Zen’. 🙂
Voorverpakte groenten koop ik zelden. Ik vind het jammer van de tijd (die ik mis).
Enfin.
Het bedenken van wat je vandaag je gezin weer eens voor zal schotelen. Dáár kan ik helemaal gestrest van raken. Dochterlief mag eens per jaar kiezen wat ze persé niet wil eten (2009, zuurkool) en partnerlief houdt niet van komkommer en ‘vissige vis’.
Ach, maar drie dingen waar rekening mee gehouden moet worden, toch? Maar dan. Aardappels, pasta, rijst gevolgd door pasta, rijst en aardappelen en dan nog eens rijst, pasta en weer een keer aardappelen. Dat zijn al negen dagen verandering van spijs. Om het allemaal nog iets aantrekkelijker te maken bakken we de aardappelen, verwisselen we de macaroni voor spaghetti en maken eens Nasi Goreng, wat zoveel betekent als: Gebakken rijst. En dan is het crisis hier. Ik weet niet meer wat ik zal koken.
Op deze dagen val ik iedereen die maar even aandacht aan mij besteed lastig met de vraag: “Wat eet je vandaag?” En soms kom ik dan thuis met weer eens iets anders.
Hutspot à la Betty, dat was echt weer eens iets anders!
X, S
Geef een reactie