Mijn liefde voor het maken van foto’s stamt al uit mijn pubertijd. Ik vind het enig om te doen en sinds de digitale camera’s zijn verschenen is
het een betaalbare hobby geworden.
Tenminste, dat dacht ik. Want in de loop van de jaren heb ik regelmatig een camera te barsten gegooid. Per ongeluk, in het heetst van de strijd
wanneer ik net klaar ben met koken en ik nog een foto wil maken zonder dat mijn gezin omvalt van de trek. Want die foto moet er komen! Ik prijs
me gelukkig met het weinige geduld dat ik krijg van hun.
De Camera die ik nu bezit is bijna een jaar oud. Niet eens stuk gegooid. En dat wilde ik vieren met een nieuwe missie/ project. Iedere dag een
foto. Slechte, goede, heel slechte (wees gewaarschuwd), ontroerende en grappige foto’s. Foto’s waarmee ik iedereen een kijkje in mijn leven gun.
Misschien niet te geloven, maar buiten mijn weblog om werk ik ook buitenshuis. Dat betekend dat ik niet heel veel tijd over hou. Daarom zijn de
meeste van mijn foto’s niet bewerkt. Ik vind het mooier en eerlijker, maar is geboren uit puur gebrek aan tijd. Misschien later wanneer ik groot
ben.
Vandaag: Weer iets geleerd
Soms neem ik een foto waarop ik uit alle macht het bord vast wil houden om zo snel mogelijk nog een foto te nemen. In mijn rug voel ik de ogen prikken van Partnerlief of Puberdochter die wel heel erg trek hebben.
Nogmaals, ik ben geen professionele fotograaf. Ik wil gewoon het eten dat ik die dag heb geserveerd op de foto hebben. Soms met goed resultaat en soms ook niet.
Hier is mijn duim nogal aanwezig. En gek genoeg kleuren vingers en andere uitsteeksels paars. Goed bekeken zie je dat het bord ook wel zwaar is. Mijn duim heet een witte druk plek van het kracht zetten.
Verder zie je de damp er van af komen. Persoonlijk vind ik het niet mooi. Wel eerlijk.
Maar kaassaus zelf maken is hier nog steeds favoriet.
Geef een antwoord