Over kinderen, koken en eten

Foto: Puberdochter op het strand

Op Twitter ontstond een discussie over de kindermenu’s in restaurants. De menu’s voor kinderen bestaan niet uit een mini portie van het ‘grote mensen menu’.
Nee, op deze menu’s prijken de frikandellen, appelmoes en patatten.
Of pannenkoeken en poffertjes.
En dat is raar.
Vind ik.

Annemiek en Eetschrjver schreven er ook al over. En ik ging eens bedenken wat ik eigenlijk precies deed toen Puberdochter nog klein was.
Ik kwam tot een conclusie: “Ik deed maar wat”.
Juist.
Geen enkele visie. Geen enkele ‘wel doordachte’ manier wanneer het om eten ging.
En eerlijk? Nog steeds niet.

Op de eerste plaats at ik alles toen ik borstvoeding gaf.
Ja, pepers, knoflook, kruiden, uien en alles wat ik altijd al at en nog steeds eet.
Waarom?
Het enige dat ik ooit als visie had, is dat mijn oma drie kleine kinderen groot moest brengen in een Jappenkamp en ik besloot dat zij geen enkel voedsel zou overslaan in zo’n tijd van schaarste.
En zeker haar pepers niet zou laten staan, daar hou je de boel nog enigszins houdbaar mee in de tropen.
Ze zijn alle drie groot geworden.

Op de tweede plaats had ik bedacht dat baby’s toch wel huilden en buikkrampjes zouden hebben. Dat spijsverteringssysteem moet groeien en zich ontwikkelen en dat gaat gepaard met krampjes.

Last but not least, ik was alleen.
En ik hou nu eenmaal van koken. Dat deed ik ook toen ik alleen was. Ik zag het als mezelf verwennen, iets dat niemand anders voor mij deed. En dat doe je niet met slappe en flauwe happen.
Dus kookte ik de sterren van de hemel, of zoiets.

Nu ben ik zelf geen zoetekauw. Een dropje op zijn tijd, maar om snoep, chocolade en koekjes geef ik niet echt. Geef mij maar iets hartigs. En toen Peuterdochter naar de peuterspeelzaal ging kwam ik erachter dat ze eigenlijk nog nooit een snoepje had gehad. Zat gewoon niet in het systeem zeg maar. En dat is niet erg. Alleen een shock als moeder zijnde. Ik voelde me bijna schuldig, maar bedacht me dat het echt geen eerste levensbehoefte is.
Ze heeft overigens haar tekort prima ingelopen.

Wanneer ik uit eten ging bestelde ik gewoon een extra bijgerecht en vroeg een bordje extra.
Alles samen eerlijk delen. En zoals dat gaat met kinderen. Wat jij doet vinden ze normaal.
At ik inktvis? Dan at zij dat ook. Blaadjes sla? Ook blaadjes sla. Polenta? Natuurlijk, ook een stukje polenta voor Peuter.
Op één keer na. Ik at, in het buitenland, een oude geit. Het rook muf en bij de eerste hap meende ik een complete kinderboerderij in mijn mond te hebben inclusief de mesthoop.
Kleuterdochter nam een hap, kauwde, slikte en meldde:”Mama, dit kippie vin ech nie so lekker”. En daarmee was de kous af. Ik heb moedig doorgegeten.
Zo ben ik.
Ik ben in een vroeger leven heldin geweest.
Het is maar dat u het weet.

En dan worden kinderen groter.
Krijgen een eigen mening, willen steggelen en grenzen opzoeken. En dat is goed. Maar dat gaat ook over eten. Dus dan willen ze iets niet. Niet omdat het niet lekker is. Maar ze maken een statement.
En dat is wel eens lastig.
Ik, ‘zij zonder visie’, maakte me er niet druk om. Gaf haar wat fruit met yoghurt, haalde mijn schouders op en ging door waar ik mee bezig was.
Ze krijgen vanzelf trek, want die yoghurt met fruit gaat ook vervelen.

En dan worden ze Puber.
Hier dacht ik nog even een ‘plan’ te hebben. Alleen cola in het weekend enzovoorts. En ook alleen chips in het weekend. Geen MacDonalds en nog wat andere zaken.
Heel, heel vlot heb ik dat los gelaten en werd ik weer ‘zij zonder visie’.
Waarom?
Omdat het veel ruzies uitlokte en nadat ze twaalf liter cola in een week naar binnen had gewerkt wilde ze liever jus d’orange en bleek water toch maar weer echte dorst te lessen.
Na veertien zakken chips van alle smaken te hebben gegeten nam ze toch maar liever een stukje kaas of een mandarijntje. MacDonalds bleek na talloze bezoeken ‘ranzig’ te zijn en blijkt het veel leuker te zijn om zelf recepten te zoeken en die midden in de nacht uit te proberen met Pubervriendin.
Loslaten heet dat. Zelf laten ontdekken.

Eén minpuntje in dit alles.
Ze lust geen pannenkoeken. Ooit trof ik een ontredderde moeder aan die een verjaardagspartijtje had gegeven voor haar kind. Alle kinderen hadden zich uitstekend vermaakt met hun pannenkoek uit het plastic, behalve, juist, mijn dochter. De moeder kon niet begrijpen dat een kind geen pannenkoeken lust, want ieder kind lust dat. En zo denken, jammer genoeg, ook vele restaurants erover.
En dat is, op zijn zachts gezegd, dom.
Ze plegen culinaire moord op hun eigen toekomstige gasten. Of de koks zijn levensmoe en zonder inspiratie en willen over, pakweg, vijftien jaren alleen nog maar poffertjes serveren.
Dat is altijd al hun droom geweest.
Weg met die Michelin sterren! Pannenkoeken en stroop, daar kun je pas los op gaan!

En ondertussen genieten dochter en ik van sushi of vraagt ze op de camping of we die avond Boeuf Bourguignon kunnen eten. Natuurlijk. Uren lang stoofvlees op mijn camping gasstel, maar misschien daarom nog wel lekkerder. En ondanks dat ze kan eten als een bootwerker hoef ik me niet aan te melden bij ‘Help, mijn kind is te dik’. Want ik ben er van overtuigd dat we hier gezonde voedingsgewoonten hebben. En daar kan af en toe heus wel eens een snoepje, een glas frisdrank of een zakje chips bij.