Recept hamlappen, gekopieerd

Ok, op de eerste plaats wil ik laten weten dat ik niet leef van mijn schrijfsels.
Dat zou leuk zijn, misschien, ooit. Of misschien wel nooit.

Wat ik ook wil laten weten dat er heel wat uren zitten in een weblog.
Dat doe ik zelf.
Wil ik zelf en zet me daar ook regelmatig toe.
En mijn beloning zijn de leuke reacties in de vorm van comments, mailtjes die ik krijg van mensen die me vertellen dat ik ze inspireer en mensen uit mijn directe omgeving die zomaar vertellen dat ze iedere update van mijn blog lezen en daar veel plezier aan beleven.
En dat is leuk. Nee, dat is fantastisch!

Links en rechts hoor ik wel eens dat complete stukken zijn gekopieerd en in een website geplakt. Ook de foto’s worden zonder pardon erbij geplakt. Dat allemaal zonder even te vragen en zonder bronvermelding.
En wanneer u hier regelmatig leest weet u dat foto’s van eten maken een hele toestand is. Daar gaat ook heel veel tijd in zitten. Niet zozeer bij mij, ik doe vaak maar wat en laat de flitser aan, neem een foto, leg (voorzichtig!) de camera terug en ga eten. Ik maak foto’s om te laten zien dat ik niet zomaar wat verzin, maar dat het recept dat ik plaats daadwerkelijk getest en gegeten is. Ooit, misschien, zal ik me daar nog eens in verdiepen, of nooit.

Enfin.

Nu heb ik gedacht dat mijn recepten niet de moeite waard zijn om te kopiëren. Niet omdat ik onzeker ben. Maar ik maak geen uitzonderlijke gerechten.
Ik maak ‘echt eten’.
Mijn doel is ook geen hoogstaande culinaire gerechten, mijn doel is mensen te laten zien dat je prima kunt koken zonder pakjes en zakjes.

Ik ben dan ook nooit te vinden op Smulweb. Een site waar wel heel veel geknipt en geplakt blijkt te worden. En van AllerHande Kookschriften had ik zelfs nog nooit gehoord.
En daar wilde ik wel eens even spieken.

Heeft u die bonk gehoord?
Dat was ik!
Ik viel van mijn stoel. Van verbazing.
Ik typte ‘hamlappen’ in en zag tot mijn grote verbazing dat ‘mijn recept’ (en dat kon ik gelijk zien omdat ik in dit recept over ‘scheutjes’ en beetjes’ praat) van hamlappen er stond. Gewoon gekopieerd en geplakt. Niets aan veranderd, behalve een stukje persoonlijke tekst van mij dat weggelaten is.

Nu was ik gewoon vereerd.
Eerst.
Ik bedoel, plagiaat kan ook beschouwd worden als een compliment.
Ze hebben toch de moeite genomen om de tekst te selecteren, de knoppen voor het kopiëren in te drukken, weer naar de andere pagina te gaan, daar weer de cursor op de juiste plek neer te zetten en dan óók nog weer de knoppen voor het plakken in te drukken. En als laatste ook nog even de ‘backspace’ toets ingedrukt houden om het stukje persoonlijke tekst te verwijderen.
Kijk, dat kost moeite.
En dat doen ze omdat ze mijn recept zo goed vinden.
En dat is een compliment, toch?

Wat dan wel jammer is, is dat Ria Bakker zegt dat het haar eigen recept is en dat er bij de bronvermelding alleen ‘Internet’ staat.
Hé Ria!
Ik ben best leuk hoor!
En ik bijt niet.
En een linkje terug is een ‘groot goed’ hier op het Internet.

Dus, lieve mensen, voor mij maakt het niets uit. Mijn hypotheek wordt er niet van betaald, maar zullen we afspreken dat wanneer u het zo’n leuk recept vind, uit een boek of op het Internet, dat u even vraagt of u het mag gebruiken? En dat u er dan ook onder zet van wie het afkomstig is?
En zullen we van de mensen, die uitgebreid onderzoek doen en het een echte baan is, gewoon het plaatsen van recepten aan hun overlaten? (Alhoewel ik weet dat wanneer je het vraagt ze vaak meer dan bereid zijn om je op weg te helpen, iets op te sturen of je op andere wijze willen helpen.)