Uitdaging

Uitdaging.

Mensen zullen gedacht hebben dat ik manisch was geworden.
Helemaal gek.
Dwaas, geestesziek, geschift, gestoord, getikt, halfgaar, knots, krankjorum, krankzinnig, lijp, maf, malende, mesjogge, mesjokke, niet goed snik, van de gekke, waanzinnig of zot.

Al weken vlogen er wel heel veel brood en broodjes door mijn Twitter tijdlijn. Bagels, tortilla’s, wilde rijst uienbrood, brood met hazelnoten, breadsticks en andere broden. En natuurlijk eten wij hier brood.
Duh.
Eigen gebakken brood.
Omdat dat vele malen lekkerder is dan fabrieksbrood en omdat ik precies weet wat erin zit. Maar niet zoveel brood.

Enfin.

Al die extra broden aten we niet zelf. Een aantal heb ik weggeven ‘foor testie’ (= voor test, maar wij houden wel van idiote accenten en roepen dit thuis als er iets getest moet worden) en de rest ging de vriezer in. Want ik was op een missie. Een hele grote uitdaging voor mezelf waar ik heel veel zin in had.
Op 27 april mocht ik de hapjes verzorgen voor negentig (90!) mensen.

Begin maart had ik een afspraak met de aanstaande bruid en de ceremoniemeester. Hele leuke, lieve en warme mensen. Ik voelde me erg welkom en dat gaf voor mij de doorslag om er voor te gaan. Want laat ik eerlijk zijn: Negentig mensen is best heel veel. En ik ben niet een uitgesproken ‘hapjes mens’ en heb niet een uitgesproken, verfijnde keuken.

En zo begon ik aan mijn uitdaging. Bedenken wat ik wilde maken, hoe ik dat ging doen en hoe ik al dat eten naar Amsterdam zou kunnen krijgen. Verder wilde ik natuurlijk geen standaard hapjes maken en zeker geen ‘kant en klaar’. Het enige dat ik van het aanstaande bruidspaar te horen kreeg was een lijst met hun voorkeuren en de uitspraak: “Liever iets duurder dan merkbaar goedkoop”.
De rest mocht ik naar eigen wens en keuze invullen.

En zo begon ik aan mijn bakmissie. Bijna honderd mini bagels en wat andere grote broden. En twee soorten tortilla’s in de smaken ‘Ras el Hanout’ en ‘Tomaat’. Allemaal in mijn gewone ‘huis oven’ maar wel op mijn nieuw aangeschafte ovensteen, waar broden echt veel lekkerder op bakken.

Ik begaf me naar de Sligro om daar mijn meel te kopen in zakken van tien kilo. Hazelnoten per kilo, zwart zout en Himalaya zout voor op de bagels en in de gezouten roomboter, 5 kilo tomaten en heel veel olijven.

Uiteindelijk was het dan zover. Een beetje zenuwachtig maar met veel zin vertrokken we naar Amsterdam, locatie Betty Asfalt Complex. Mijn broer ging mee, horeca man in hart en nieren, om een handje (wel twee!) te helpen. (Daan, bedankt! Luv Ya! *smak*)

Eenmaal bezig gingen de zenuwen er wel vanaf. Het leek er echt op dat het genoeg was. (Ondertussen hielp ik de zus van de bruid nog even in haar nieuwe schoenen)
Uiteindelijk stond er dit op tafel:

• bagels met geitenkaas, walnoten en honing
• bagels met tapenade en chorizo
• bagels met zalm, kruidenkaas en bieslook
• hazelnotenbrood met geitenkaas
• breadstick met kaas en breadsticks met chorizo
• gazpacho met een spiesje van drie kleuren paprika
• wilde rijst met uienbrood met gezouten roomboter (Himalaya zout)
• opgerolde wraps met komkommer en tapenade
• opgerolde wraps met gorgonzola en sla
• spiesjes met komkommer en vurige augurken (ook voor bij de gazpacho)
• rijk gevuld brood met cheddar/ Goudse kaas en chorizo

En nu? Nu ben ik aan het bijkomen. Ik heb iets dat ik dat ik in de eerste instantie niet kon thuis brengen: Spierpijn in mijn handen! Gisteren heeft de bruid (nu getrouwde vrouw) me nog gebeld om me te bedanken. Ze vonden het heerlijk en ze hebben alles opgegeten. En dat vond ik echt leuk om te horen, maar zoals ik al zei: “Heel lieve en warme mensen”.

Hier nog een overzicht van de tafel:

Mijn excuses voor de slechte foto, maar ik kwam daar niet om te fotograferen he? En wat ik nog even wil zeggen: Hierbij heb ik nog een doel behaald voor mijn 52 doelen:

Nummer acht; Een schaal vol amuses maken. Nu had ik geen schaal voor negentig personen, maar de tafel telt ook toch?