Enchilada met gehakt recept

Ik ben een voorstander van puur koken.
“Alles zelf maken”, mijn manie. Mijn keukenlades puilen dan ook uit van allerlei kruiden en specerijen. Mijn kasten verbergen een heel arsenaal aan pannen, koekuitstekers, keukenmachines, puddingvormen en maatbekers.

Mijn keuken is de plek waar ik de meeste tijd doorbreng en ik vind het heerlijk om te koken.
Maar ik ben me er van bewust dat dit niet voor iedereen geldt.
Of het nu is omdat er niet zoveel tijd is, te weinig ervaring, ronduit een hekel aan koken hebben of omdat je (nu) lichamelijk niet in staat bent om in de keuken te staan. Er zijn redenen genoeg om voor een simpel en makkelijk recept te gaan.

En natuurlijk zou ik heel zo’n lap tekst niet schrijven als ik zo’n recept heb.

De reden hiervan is mijn broer. Zielsveel hou ik van je.

Vroeger vochten we elkaar het ‘kot’ uit, maar dat is twintig jaren geleden zomaar verdwenen.

Enfin.

Twee jaren geleden brak hij zijn been, zijn uiterst bekwame huisarts vond dat hij zich aanstelde en liet hem een week liggen. De röntgen foto die uiteindelijk gemaakt werd toonde een nare breuk, net onder zijn knie. Het is niet meer goed gekomen, hij liep een beetje mank.

Afgelopen augustus struikelde hij over een snoer.
Krak.
Been gebroken.

Jammer genoeg zijn goede been. Ambulance personeel handelde uitstekend. Na een operatie waar ze de boel met draad, pennen en platen weer aan elkaar hebben geplakt leek het prima.
Leek.

Een uiterst bekwame verpleegkundige hanteerde de pijnscore na de operatie, maar schaalde eigenhandig de score van ‘negen’ naar een ‘zes’. Dan hoeft er namelijk geen arts gebeld te worden.
Daarbij had ze trek en ging eerst eten.
Kijk, je hebt een vak of trek.

Op het nippertje waren ze erbij. Hij bleek het Compartiment syndroom te hebben. Been opengelegd en ontzwellen. Maar het heeft niet voorkomen dat een deel van zijn zenuw overleden is.
Voorvoet half verlamd.

Dus. Koken is een beetje onhandig. Ook boodschappen doen in de rolstoel.
Maar we zijn positief.
Over 4 maanden zal hij wel op krukken lopen en hij stapt iedere dag met zijn verkeerde been uit bed.
Ha!

Dus Daan: Speciaal voor jou! (En nee, je mag niet zeggen dat je het niet lust…)