Er om denken. Het blijft ingewikkeld. Ik wil het wel, maar het gebeurd niet altijd. En het is een klusje van niets. Bord neerzetten, camera aan en foto maken. Camera, voorzichtig, wegleggen en eten. Appeltje-Eitje.
En toch vergeet ik het.
Enfin.
Dus ben ik mijn foto’s af gaan schuimen om te kijken welke maaltijden ik nog wel heb gefotografeerd.
Een wrap voor ontbijt. Wrap beleggen met kaas, gebakken pittige groenten (ik bak restjes groenten op met pepers, ui, knoflook en champignons). Opwarmen in de magnetron en ondertussen een ei bakken. Ei op de tortilla en opvouwen.
En opeten, natuurlijk.
Uit Zeeland had ik een paar moten zalm meegenomen. Persoonlijk vind ik dat je daar niet te veel aan moet doen. Peper, zout en een schijf citroen, inpakken in aluminiumfolie en dan 20 minuten op de BBQ.
Klaar.
Hemels.
‘Mijn Turk’, noem ik het liefkozend. Een winkel met verse knoflook, pepers en koriander. Want waar ik voor 3 takjes koriander Euro 1,29 betaal bij de Appie, heb ik hier een hele bos voor nog geen 40 cent. Een bos waar die sprietjes van de Appie wel 10 keer inpassen.
En ook is zijn vlees goedkoper. Geen idee hoe het kan. Maar wanneer ik er dan toch ben, dan neem ik een kalfsbiefstukje mee. Roze. Niet wit.
Erbij romige pasta met courgette.
Serene rust en stilte wanneer dit op tafel komt. Rijst met sperziebonen en kip uit de oven. In het donker gloeit het huis op vanwege zijn aureool.
Pittige kip, met korst. Het is een zware en verantwoordelijke taak, moeder en partner zijn. Daar mag geenszins licht over worden gedacht.
Zo. En nu ga ik elke dag weer een foto maken.
Echt.
Geef een reactie