Koken vind ik het leukste om te doen. Of is het toch het bladeren in kookboeken en magazines? Of het net afschuimen naar bijzondere gerechten?
Ik kan niet kiezen.
Laten we het erop houden dat ik het allemaal prachtig vind zolang het maar over eten gaat.
Wat ik niet kan. Een recept tot op de letter volgen. Zonder daar nog iets aan te veranderen. Dat vind ik moeilijk.
Heel moeilijk.
Maar ik heb dan toch een recept gevolgd en gemaakt van een andere blogger. Gereon. Mijn lieve vriend. Ik ben dol op hem!
Gereon kan niet alleen fantastische koken, ik bewonder ook zijn grote wijnkennis. Hij plaatste een recept voor Pastitsio.
Op één van de afgelopen koude dagen zag ik zijn recept voor Pastitsio. Nog nooit van gehoord. Maar het idee van een warme oven op die koude dag beviel mij wel.
Dus ging ik aan de slag.
Boodschappenlijst gemaakt. Het enige dat ik nodig had was penne en tomatenblokjes. De rest had ik al in huis.
Ik ging koken. Pakte mijn hakmolen en hakte 2 stengels bleekselderij met de knoflook, Spaanse peper en een ui.
Want zo maak ik pastasaus.
Zachtjes bakte ik de bleekselderij, peper, knoflook en ui.
Beetje gerookte zoete paprikapoeder. Beetje tijm en een vers takje rozemarijn. Oh! En oregano. Italiaans kan niet zonder oregano.
Dan het gehakt rul bakken en de tomatenblokjes erbij.
Precies zoals Gereon heeft gezegd.
Alles natuurlijk op smaak brengen en ondertussen de pasta koken. 500 gram pasta was het, toch?
Ovenschaal opgezocht.
Ik heb namelijk talent om altijd net een te klein pannetje of ovenschaal te nemen. Dit veroorzaakt overstromingen op gasfornuis en in de oven.
Ok.
Pasta erin. Beetje saus en bestrooien met de kaas. Ik had 300 gram, die andere 100 gram heb ik gecompenseerd met de pasta, zeg maar…
Nog een laag pasta, de rest van de saus en dan de rest van de kaas. Afdekken met bladerdeeg. Bladerdeeg!
-pauze-
Bladerdeeg ontdooid en de ovenschaal afgedekt met het bladerdeeg. Het paste net.
Alles in de oven gezet en wachten tot het grootste Pastitsio uit de oven kwam.
Dochterlief keek naar het bladerdeeg en vroeg zich af of ik ‘dementie light’ was. “Pasta met bladerdeeg, dat is toch geen combinatie?” Voorzichtig peuterde ze de bladerdeeg eraf en at met smaak de rest van de paste. Partnerlief zei niks en at lekker.
Ik?
Ik vond het lekker. Een keer iets anders dan gewoon pasta met saus.
Conclusie:
Toen ik deze post ging schrijven keek ik nog eens naar het recept van Gereon. Oeps. Gereon had geen bleekselderij en Spaanse peper gebruikt. En mijn gerookte paprikapoeder stond er ook niet tussen. Ook zag ik pas later dat er gepelde tomaten werden gebruikt in plaats van blokjes. En ik had ze ook niet afgegoten.
Hoe graag ik ook voor mijn doelen een recept wil ‘na koken’. Ik ben bang dat het een absolute ‘no go’ is. Al was het maar omdat wij van pittig eten houden. Zelfs door de erwtensoep gaat een pepertje.
Buiten dat zijn recepten voor mij een inspiratiebron.
Ik ken mijn zwakheden en dat maakt mij sterk.
En ik streep hem toch af op mijn 52 doelen. Anders kan ik nooit meer aan een nieuw project beginnen.
Dank voor de steun.
Geef een antwoord