Zeven dagen buitenlandse gerechten
Mijn hoofd heb ik er over gebroken. Een week lang ‘buitenlandse gerechten’ bedenken, koken en eten. Nu gaan de eerste twee nog wel. Maar dan kom ik bij de derde activiteit. En daar gaat het mis.
Lange gezichten aan tafel. Lange tanden. En de stockvoorraad aan snacks en snaaierij gaat ineens veel sneller op dan anders. Ik sta borden af te schrapen en vraag me af of ik die kliekjes nog eens kan voorschotelen.
Nee.
Niet dus.
Zelfreflectie.
Doelen moeten haalbaar zijn. Ze mogen wel een uitdaging vormen, maar wel haalbaar. En het afgelopen anderhalf jaar heb ik gezien dat sommige doelen nu simpelweg niet haalbaar zijn. Dit is er één van. De eerste van mijn 52 doelen.
Natuurlijk heb ik ook doelen behaald waarvan ik dacht dat ze nooit haalbaar zouden zijn. Maar deze is gewoon niet te doen.
Toch heb ik mijn blog er nog eens op nageslagen. Kijken hoeveel ‘Buitenlandse gerechten’ er op tafel staan. Best gevarieerd. Er is een balans tussen echt Hollandse maaltijden (ik heb het dan over aardappelen, groenten en vlees) en andere gerechten.
Natuurlijk staat er regelmatig rijst op tafel hier.
Nogal saai. Kip met rijst en sperziebonen.
Bami maak ik gek genoeg bijna nooit. Waarschijnlijk omdat het te veel op spaghetti lijkt.
Dus eerlijk gezegd ben ik weinig vernieuwend bezig. Dat zal misschien nog wel eens een nieuw doel kunnen worden.
Een klein overzicht van buitenlandse gerechten die echt anders waren:
Couscous met groenten en hazelnoten
Met veel moeite zou ik drie, heel misschien vier dagen kunnen vullen met deze maaltijden.
Pizza? Kan, één dag.
Pulled pork? Wij wel. Dochterlief vind het niet zo… Is geen vleeseter. En daarmee valt ook gelijk het stoofvlees af.
Enchilada? Misschien. Maar daar moet een Hollandse maaltijd tegenover staan.
Babi ketjap? Partnerlief maakt een sprongetje. Het liefst met speklappen. En daar loop ik nu weer niet zo warm voor.
Pastitsio? Kan. Maar daarna toch echt snel weer ‘AVG’.
Ok. Doel niet behaald. Er zijn ergere dingen.
Geef een antwoord