Es blikt eens kritisch terug

Groeien.
Als het goed is doen we het allemaal. Van baby tot volwassene ~~van normaal postuur tot een formaat walvis~~
Oh. Nee. Daar wilde ik het nu niet over hebben.
En geestelijke groei. Wijzer. Ouder.
Enfin. U kent het wel.

Ik bladerde wat door mijn oude blogposts en verbaasde me over mijn eigen foto’s. Serieus. Foto’s waar ik destijds erg blij mee was, maken nu mijn ogen zo groot als schoteltjes.

Echt. Deze vond ik destijds echt mooi. Ik heb (o lieve help) zelfs de komkommer nog ‘geschikt’….

Nu ziet het eruit als een brakend broodje…

En toch heb ik met mijn allereerste digitale camera heel andere foto’s gemaakt. En dat was een heel simpel ding.

Deze kreeft bijvoorbeeld:

Tien jaren oud al bijna. 19 september 2003 gemaakt. Wat is er in die tussentijd gebeurd?

Ik denk dat het niet meehielp dat ik drie dure camera’s aan diggelen heb laten vallen. Ik denk dat ik daar meer schrik van heb gehad dan ik had kunnen vermoeden. Mijn (toen) nieuwe Canon Rebel heb ik dan ook ernstig verwaarloosd.
Ik durfde er niets mee.
De keer dat dochterlief hem op de zelfontspanner had gezet en ik dat niet wist, kreeg ik een hartverknettering bij het piepende geluid.

Maar nu lijkt het erop dat we vrienden aan het worden zijn. Nee, ik ben er nog lang niet. Maar de grote angst is weg.

En toen vroeg ik me van de week af of ik misschien alle oude blogposts zou moeten nalopen en nieuwe foto’s erbij zou moeten maken? Twijfel alom. Maar ik besloot het niet te doen. Het is eigenlijk wel leuk om ‘groei’ te zien.

Ik ben ook maar een mens en ik groei.

Ok. Nog eentje dan. Ter lering ende vermaak.