Es op de mandoline

Deze keer niet ‘Lien op de Mandoline’, maar ‘Es op de Mandoline’.
En nee, het gaat deze keer niet over muziek.

Ooit, ooit, lang geleden had ik er één. Een hele uitgebreide. Met kwaliteits-mesjes enzo. En ik was blij.
Heel blij.

En aangezien ik de ‘alles zelf maken’ visie had aangenomen, besloot ik zelf frieten te snijden. Met mijn nieuwe, vlijmscherpe mandoline. Extra grote aardappelen aangeschaft en snijden maar.

Nu kan het zijn dat het aan mij ligt. Maar als een warm mes door boter.
Door mijn vingers. “Ik maak lange frietjes van mijn vingers”, zeg maar.
En eerlijk is eerlijk: Het deed niet eens zeer. Zó goed waren die mesjes….

Ik weet me alleen nog het weeïge gevoel te herinneren en dat ik op de bank moest liggen. De bloedtoevoer naar mijn hand afknijpend. Wat ik uiteindelijk heb gegeten weet ik niet meer. Maar ik weet zeker dat het geen friet is geweest.

Hij is achter in de kast gesmeten. En bij de eerstvolgende verhuizing weggegooid.

En toen miste in dat ding redelijk vaak. Het staat zo mooi om gelijke plakjes of gelijke ‘julienne’ gesneden staafjes te hebben.
Dus ging ik een bij het Kookpunt kijken. Een grote winkel vol met kookspullen. Een ‘echte winkel’ met een mooie ruim gesorteerde webwinkel. Ze hebben pannen van oa Fissler en De Buyer, foodprocessors en keukenmachines (oa KitchenAid en Magimix), natuurlijk de Big Green Egg. Een winkel waar iedere Foodie zijn culinair hart kan ophalen.

En ik ben niet meer zo heel onhandig. En ik gebruik het beschermkapje., dat scheelt een slok op een borrel.
Ik schaaf en snij er tegenwoordig lustig op los. Radijsjes, komkommer, tomaten, wortel en alles wat maar een beetje te snijden/ schaven valt.

En zo dun, dat je er doorheen kunt kijken. Kijk, dan ziet het er nog eens uit als ‘hogere snijkunst school kunst’.

Ik ben er blij mee. Maar bewaar hem wel in het doosje.
‘Just in case..’