Paddenstoelen zoeken met een echte hunter
Doelen zijn er om behaald te worden. En dat is soms best lastig.
Vooral als je er 52 maakt… 52 doelen.
Deze stond al heel lang op mijn lijst. Ik wilde dat zo graag eens doen.
Eten dat je gewoon uit het bos of weiland haalt.
Kijk, dat is nog eens het summum voor een Foodie.
Naomi vroeg me op Facebook of ik ook mee wilde. Nou, dat was natuurlijk een beetje een domme vraag.
Natuurlijk wilde ik mee! Want dan was het ‘nog in de buurt ook’.
Dus pakte ik mijn camera in, schreef op hoe ik moest rijden en stapte in de auto.
Heel simpel.
Beetje rechts en dan weer rechts en dan nog een keer links.
Ofzo.
En dat allemaal hier in de polder.
Appeltje, eitje.
Dus ging ik rechts, en nog wat rechtdoor en toen een hele lange polderweg op.
Toen ik die uit had gereden stond ik, precies, weer in mijn eigen woonplaats.
Ondertussen kreeg in een berichtje van Simone. “Ik ben er al”.
Mijn bericht luidde: “Ik ben weer thuis…”
Ik liet me niet uit het veld slaan, (What’s in a name?) en zette de routeplanner aan op mijn telefoon.
Het was heel simpel. Niet door de polder, maar erom heen.
Wat ik zei: beetje rechts en dan wat links.
Daar aangekomen togen we naar het bos. Waar we in de eerste instantie geen enkele paddenstoel vonden.
Zo gaat dat.
En toen, toen vonden we er één!
Wow!
Met de prachtige naam ‘bospik’.
Hoe dat er precies uitziet laat ik liever aan uw eigen verbeelding over. En dat hij naar kaas ruikt helpt ook niet echt…
Daarna was de beer los.
We vonden allerlei soorten paddenstoelen de een nog mooier dan de ander.
En groter.
En ook hele kleintjes.
Uiteindelijk vonden we iets van zeven verschillende soorten die allemaal eetbaar zijn.
En eetbaar in mijn woordenboek betekend: In je mond steken, doorslikken en niet dood gaan.
Want ook slangengif is ‘natuurlijk en eetbaar’ maar niet goed voor je.
‘Get the point?’
Kortom: Ik heb genoten. En Edwin Flores is niet alleen een knappe man, maar weet heel veel. En is aangenaam gezelschap. Wel zo fijn wanneer je een dag lang met elkaar ‘moet’ optrekken.
Oh. En natuurlijk ging ik, toen we eindelijk het bos uit waren, in de hondenpoep staan.
Heel natuurlijk, natuurlijk.
Zo ben ik.
Geef een reactie