Wanneer u me al een tijdje volgt weet u dat ik in december mijn zo gewilde ‘turducken‘ heb gemaakt. Ja. Helemaal zelf de kalkoen ontbeent. En de kip. En de eend.
Ok, die eend niet, want de kalkoen was niet groot genoeg. Dus haalde ik de borstfilets eruit en heb die erin gedaan.
En waarom er geen recept staat hier?
Nou. Dat zit zo:
De turducken zelf zag er fantastisch uit. Mooi opgebonden etc. Bij de groothandel een thermometer gekocht, want ik wil geen rauwe gevogelte serveren. Heel handig ding. In Fahrenheit en Celsius. Met prikker en draad zodat je hem gewoon in de oven kunt laten.
En toen was het moment aangebroken dat hij de oven inging. Ik kijk goed naar mijn nieuwe thermometer. Rommel nog wat met de Fahrenheit en Celsius. Ben verward, want stress. En dan besluit ik dat de binnen temperatuur 365 graden moet zijn. Celsius.
Uh uh. Celsius. Spreekt u dat even langzaam uit? s-uh-el-si-j-us
En toen was het (lange) wachten begonnen. En het verbranden van het draadje van mijn nieuwe keuken speeltje. Lang verhaal kort: Het vlees was zo zacht dat het uit elkaar viel. Mijn vader vond het hemels. Ik heb met lange tanden zitten eten…..
Enfin.
Dit recept zag ik ergens bij Jamie (Hoi J! How are you doing?) En die bucatini staarde me aan. Ik vind dat zo lekker. Gezin vind het dikke wormen. Dus maak ik dit als lunch. Helemaal voor mezelf.
Alleen.
Geef een reactie